RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Ό ΠΛΟΥΤΟΣ και η γλυκειά ζωή, της μυθικής Πόλης των Πόλεων, με τη προστασία των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, έχει αφήσει άσβηστα χνάρια, πάνω, και μέσα στη γή της. Γλυπτά και αγάλματα, Θεών, Μουσών, Ήρώων, από λευκό μάρμαρο, διακοσμημένα με ατόφιο χρυσό, του Ερμή, της Αθηνάς, του Κλάριου Απόλλωνα,
της Αφροδίτης, του Ηρακλή, και Ρωμαίων Αξιωματολυχων, μαρτυρούν την ακμή της και τη Ρωμαϊκή περίοδο. Λαμπροστολισμένη, με περίφημα έργα Τέχνης, ξακουστή για τα πήλινα μελανόμορφα αγγεία, Κορινθίων δημιουργών, θαυμαστή παραγωγή, που, ταξίδευε σ’ όλο τον Κόσμο, και κοσμούσε Ιερά, κρήνες, και κτήρια, εντός και εκτός των τειχών δια χειρός Κεραμέων, στο φημισμένο Εργαστήρι, τον Κορινθιακό Κεραμεικό. Ή ακμάζουσα ιερά Πορνεία, της Αφροδίτης, η περιλάλητη, με 1000 Ιέρειες, αφιερωμένες δούλες στη Θεά, η πιό διάσημη η Λαϊδα, της χάρισε πλούτο αμύθητο, μιας και η διαμονή των κοινών θνητών, στη Πόλη των Πόλεων, ήταν πολύ δαπανηρή, ως η σωζόμενη επιγραφή μας πληροφορεί. “Ού Παντός πλείν ες Κόρινθον“. Πρώτη άκουσε,τον Απόστολο της χριστιανικής Πίστης, να διδάσκει, ταπεινότητα, με την ελπίδα, να βρεί τον δρόμο του Χριστού τον καλό τον ίσιο, που είναι από την άλλη όχθη, αυτής των ηδονών.

-ΜΝΗΜΕΙΟ της Ανθρωπότητας, η ΔΙΟΛΚΟΣ της Κορίνθου, στέκει ακόμα εδώ, γεμάτη από τα χνάρια των δοξασμένων Προγόνων, της Νέα Πόλης, που ΄σέρναν με σοφία, τα καράβια τους, πάνω στο δυνατό κορμί της, και την ταξίδευαν στην Οικουμένη. Ένωσαν με τρόπο απλό, μα και σοφό, δυό θάλασσες, σαν αδελφές, αχώριστες, και του μνημείου τα σημάδια άσβηστα, για να θυμίζουν.

-ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ Πολιτισμών ο Ποντιάδα Ισθμία, που τα αρχαία χρόνια της Κορίνθου, πάντρεψε επιρροές, προερχόμενες από παντού. Η αρχαιολογική σκαπάνη εντόπισε οικισμούς, από τη νεολιθική και Πρωτοελληνική περίοδο. Ήκμασε, λόγω της εμπορικής σχέσης, της Κορίνθου, με όλον των κόσμο. Μετά τη πτώση των Μυκηναϊκών Βασιλείων, Ιωνικοί μύθοι, αυτοί του Παλαίμωνα και του Θησέα, την ταξίδεψαν. Το Ιερό του Ποσειδώνα που υψώθηκε, στο δάσος με τις κουκουναριές, σε περίοπτη θέση, έγινε τόπος συνάντησης, των Ελλήνων, για σύσφιξη των δεσμών τους. Σύμφωνα με τον μύθο η Ίσθμία, άρχισε τους νεκρικούς αγώνες, προς τιμή του Ήρωα Μαλικέρτη, -Παλαίμονα, όταν με τη μητέρα του, Ινώ Λευκοθέα, έπεσαν από βράχο, στον Σαρωνικό, και ένα δελφίνι, πήρε το παιδί στη ράχη του, και το ακούμπησε στη παραλία νεκρό. Ερείπια μαρτυρούν, και την ύπαρξη του Ιερού, όπου οι Κόρινθος, τελούσε τους αγώνες των Ισθμίων. Σέ εξέχουσα θέση, τον 2ο π.Χ. αιώνα, σηκώθηκαν στο σηκό του Ιερού, αγάλματα, του Μελικέρτη, του Ποσειδώνα, και της συζύγου του Αμφιτρίτης. [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ, ως αποικία του της Οικογένειας, του Καίσαρα Αυγούστου, στολίστηκε με περικαλλή κτίρια, μνημεία, και οικίες Ρωμαίων, και Ελλήνων, που αντανακλούν, τον πλούτο της, και απεικονίζεται, σε επιγραφές και νομίσματα. Σταδιακά όμως χάνει την αίγλη της, λόγω καταστροφών, από επιδρομές βαρβάρων, και του Εγκέλαδου.

Ό ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ μας πληροφορεί, πληρέστερα, χάρη της επίσκεψής του, στη φημισμένη Πόλη φτάνοντας από των Κεχρεών το λιμάνι, όπου πρωτοαντίκρισε το Κράνειον Άλσος, ένα από κυπαρίσσια δάσος, όπου και οι τάφοι, του Διογένη και της Λαϊδας.

– ΟΛΑ τα αρχαία κτίσματα, και μνημεία, ανακαινισμένα και μετασκευασμένα, από τους Ρωμαίους, που σεβάστηκαν, και τίμησαν, αυτή την δοξασμένη Ελληνική Πόλη, κατά πως της, έπρεπε, ίσως και θέλοντας να σβήσουν, τη μνήμη, της καταστροφικής μανίας, του Ύπατου Μόμμιου, τη σύληση των κτερισμάτων, των αρχαίων, Κορινθιακών τάφων, θησαυρισμάτων ανεκτίμητων, που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, ή Πουλήθηκαν.

-Ή ΡΩΜΑΊΚΗ Αγορά, με περικαλλή καταστήματα, κτίρια, αγάλματα, των Αρχαίων Θεών, της Αρτέμιδος, Εφεσίας, και της Αθηνάς, όπως και υψηλόβαθμων Ρωμαίων, εκοσμείτο Ό Αρχαίος Ναός του Απόλλωνα, μετασκευασμένος, για την Αυτοκρατορική Λατρεία, δέσποζε της Ρωμαϊκής Αγοράς, όπου και το Βήμα, χώρος τελετών και ομιλιών. Τό Ιερό της Αθηνάς χαλινίτιδας, που βοήθησε τον Βελλερεφόντη, να ζέψει τον Πήγασο, τά Προπύλαια, το Ασκληπιείο, το Ιερό της Πάνδημης Αφροδίτης, το Θέατρο, διακοσμημένο, με μυθικές σκηνές, όπως οι άθλοι του Ηρακλή, η Αμαζονομαχία, και Γιγανομαχία, οι κρήνες της Πειρίνης, της Λέρνας, των Λύχνων, μετασκευασμένα, μαρτυρούν, την ακμή της.

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ως η αρχαιολογική σκαπάνη μας πληροφορεί, και πολλά θησαυρίσματα, που ανακάλυψε, φυλάσσονται στο Μουσείο της, με περισσή φροντίδα, ως αποικία Ρωμαϊκή, κτίστηκε από την αρχή, και απόκτησε, τη παλιά της αίγλη, που κατάστρεψαν, οι επιδρομές βαρβάρων, στους χρόνους της παρακμής της, αλλά και ο Εγκέλαδος. Μά και πάλι υψώνεται περήφανη, πάνω στη γή και εξελίσσεται, σε ακμάζουσα Πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας! [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου 2017

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΑΚΡΟΠΟΛΗ της Αρχαίας Πόλης ο Ακροκόρινθος, φρουρός ακοίμητος προστάτης, ενωμένος με τα μακρά τείχη, της χαρίζει ασφάλεια, δύναμη, και αυτή η ωραία, ξέγνοιαστη ερωτοτραγουδάει. Ό Παυσανίας, μας πληροφορεί, ότι η Θεά Αφροδίτη, εκεί κατοικούσε, με χίλιες δούλες- Ιέρειες, αφιερωμένες ως αναθήματα, από κοινούς θνητούς, ευχαριστώντας την, για τη νίκη που ένοπλη χάριζε, στους Κορίνθιους, στον Πόλεμο, ακόμα και στους αθλητές, στους αγώνες. Στόν ίδιο Ναό,-Ιερό, λατρευόταν ο Ήλιος και ο Ερωτας. Καλωσόριζαν τους Κορίνθιους μέσα στά τείχη, του Ακροκόρινθου τους Πολίτες Κορίνθιους, και τους ταξιδευτές, λαμπρά Ιερά, της Δήμητρας, κόρης της Βίας, και της Ανάγκης, της μητέρας των Θεών, των Μοιρών, της Ήρας Βουναίας του, Δυό Τεμένη της Ίσιδος, και τέσσερα αφιερωμένα, σε Αιγύπτιες Θεότητες!

– “ΟΥ ΠΑΝΤΟΣ πλείν ες Κόρινθον” ακούγεται σ’ όλη την Οικουμένη τότες που η φτεροφόρος φήμη της, με φορεσιά πολύτιμη, και λαμπροστολισμένη, μ’ ελληνική γλυκολαλιά, τη δόξα και τα πλούτη της ταξίδευε μ’ αλαζονεία περισσή σαν διαλαλούσε, πως ήταν δύσκολο κοινοί θνητοί να τη χαρούνε, μιάς και για χάρη, των πιό όμορφων Θεών της Αφροδίτης και του Απόλλωνα, φτιάχτηκε, από του ίδιου του Δία του Αρχιτέκτονα όλου του Κόσμου, τα θεϊκά τα χέρια, κι’ είναι απαιτητική απ’ τους κοινούς θνητούς, η ωραία Πόλη! Γι’ αυτή την ωραιότητα, πολλοί Θεοί, θελήσανε να τήνε κατοικήσουν, ή Ήρα, η Αθηνά, η Δήμητρα, ο Διόνυσος, και ο Θεός της Θάλασσας, ο χθόνιος Ποσειδώνας!

ΉΓΕΤΙΔΑ Πόλις η Αρχαία Κόρινθος, δίπλα στις Ηγέτιδες Αθήνα
και Σπάρτη, κατά τον Θουκυδίδη, έδωσε πρώτη την αφορμή
του εμφύλιου σπαραγμού. Εντάχθηκε στη Πελοποννησιακή
Συμμαχία, στο πλευρό της Σπάρτης, ως αντίπαλος της Αθήνας,
και στο τέλος του Πολέμου,και τη καταστροφή της Σπουδαίας Πόλης, στράφηκε εναντίον της ηγεμονεύους Σπάρτης,
διεκδικώντας την ανεξαρτησία. Μετά την ήττα, από
τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα Βασιλέα, Πατέρα του Αλέξανδρου
ή Κόρινθος έγινε τόπος συνάντησης των Ελλήνων, πλην Λακεδαιμονίων, όπου με το “κοινό” τη Πανελλήνια Συμμαχία,
αναγνωρίστηκε ο Κυρίαρχος, Μακεδόνας, Αρχιστράτηγος,
στην εκστρατεία εναντίον των Περσών, την οποία λόγω του θανάτου του ο διάδοχός γιός του Αλέξανδρος πραγματοποίησε.

– Ή ΚΟΡΙΝΘΟΣ, η Ηγέτιδα Πόλη, συμμετείχε στο πλευρό, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην εκστρατεία στην Ασία. Μετά τον θάνατο του Μακεδόνα Βασιλέα, Έλληνα Στρατηλάτη, έγινε θέατρο μαχών, μεταξύ των διαδόχων, με τίμημα και πάλι την ανεξαρτησία της. Αρκετά χρόνια αργότερα, επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κυριεύτηκε από τον Ύπατο Λεύκιο Μόμμιο, την κατέστρεψε, εξανδραπόντισε τους κατοίκους, άρπαξε τα έργα της κλασικής Αρχαιότητας, και η Τρανή Πόλη με την Αρχαία Ελληνική μορφή, χάθηκε για πάντα, από προσώπου γης.

[Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΦΘΑΝΟΥΝ οί μακρινοί πρόγονοί μας, στη ποθητή γη, εδώ που το τραγούδι γίνεται λυγμός, όταν θυμώνουν οι Θεοί, Εδώ, που ο αγέρας των κυμάτων, σμίγει με των Σειρήνων, το ερωτικό το πλάνο, κάλεσμα, κι’ υφαίνει αισθήματα, και πύρριους χορούς, ελπιδοφόρους, μη και θελήσουνε οι πάτριοι, Ολύμπιοι, να ξανά υψωθούν πάνω σ’ αυτά τα ευλογημένα χώματα, περόλαμπροι Ναοί, και ιερά, του Απόλλωνα, της Αθηνάς, της Αφροδίτης!

ΕΦΥΡΑ το πρώτο όνομα της αρχαίας πόλης. Της το έδωσαν οι Ολύμπιοι Θεοί, για να τιμήσουν τη κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδος, γυναίκας του Ήλιου, που στους δυό τους γιούς, Άλωνα και Αήτη, τη χάρισαν στη συνέχεια. Ό εγγονός του Ηλιου Κόρινθος, τη λάτρεψε, και αυτή τον παρακάλεσε, να της χαρίσει το όνομά του. Άλλη εκδοχή μας πληροφορεί, πως οι ίδιοι οι Θεοί, της έδωσαν το όνομα μιας πανέμορφης κόρης, λόγω της φυσικής ωραιότητάς της, αλλά και για να την διαιωνίσουν, που ερωτεύθηκαν, και την έλεγαν Κόρινθο [κόρη-άνθος]. Τή λάτρεψαν οι Θεοι. Ό Ήλιος και ο Ποσειδώνας την απόκτησαν μα του Κάλλους η Θεά η Αφροδίτη με τις Ιέρειες της ηδονής, που στον Ακροκόρινθο κατοικεί, και σ’ όλη τη γη τηνε ταξίδεψε. Άλλά, και οι γιοί του Ποσειδώνα, ο Λέχης και ο Κεχρίας, πλούτη αμύθητα της χάρισαν, και έδωσαν το όνομά της στα λιμάνια της.

-ΌΤΑΝ στης Κορίνθου το αρχαίο λιμάνι, αράξει πλοίο, στους νέους χρόνους, και στείλουν οι Θεοί, άξιο, ισάξιο του Περίανδρου άνδρα, σε γνώση και Σοφία, και εκλεκτό της Μούσας, για να τη κυβερνήσει όπως παλιά, με τόσα, όσα δεν έχουν ειπωθεί, για την αρχαία των Ελλήνων Πολιτεία, το υπέρλαμπρο αστέρι, να ομορφοκεντήσει απ’ την αρχή, με λέξεις μαγικές, μαλαματένιες, της φήμης της τη φορεσιά, τη λαμπροστόλιστη, με ήλιους και φεγγάρια, τότες, ίσως μπορεί, οι Ολύμπιοι Θεοί, να ‘ρθούν να τη ξανακατοικήσουν!

-ΗΜΙΘΕΟΙ, Βασιλείς, για αιώνες, την αρχαία πόλη κυβέρνησαν. Στον πολύχρονο πηγαιμό της, την ακμή, η παρακμή ακολούθησε, και από κυβερνήτες δυνάστες, οι πολίτες της, μεγάλη καταπίεση δέχτηκαν. Οί Ολύμπιοι Θεοί τη λυπήθηκαν, τους χείριστους Βασιλείς εξεδίωξαν, και την διακυβέρνηση στον Κύψελο έδωσαν, που τη λάτρεψε, με σύνεση και σοφία, τηνε κυβέρνησε, δόξα, και τιμές, και πλούτη της χάρισε. Μετά απ’ αυτόν, στον θρόνο ανέβηκε, ο γιός του Περίανδρος. Τύραννος και αυτός, ίδια με τον Πατέρα του με σοφία κι’ αγάπη, τήνε κυβέρνησε. Ή Σαραντάχρονη εξουσία του, ήταν ο χρυσός της αιώνας, που πλημμύρισε ,με πολύτιμα δώρα, την ιστορική αυτή γη.

-ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗΣ αρχαίας γης, τα θησαυρίσματα, ζηλευτά και ζηλεμένα, ερωτικά δεμένα, με θαύματα και αισθήματα, πολυτραγουδισμένα, δώρα, πολύτιμα στολίδια, Θεϊκά, ομορφαίνουν το σώμα της, και θαμπώνουν τα μάτια. Ή κρυφή γοητεία τους, το θαύμα της ύπαρξής τους, φάρος ακοίμητος, για αιώνες προσκαλεί τον ταξιδευτή, να την αγαπήσει, με λυγισμένα γόνατα να τη προσκυνήσει…………… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο εκδ. 2017

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ήταν ο Ποιητής ετούτος, από το γένος των αετών!
Μέ το πρώτο πέταγμα των φτερών του, έφθασε στη κορυφή”

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ [Αναφορά στον Γκρέκο]

Γενέθλιος τόπος του Τρανού Ποιητή η Λευκάδα, γόνος μεγάλης Οικογένειας που μετρούσε ήρωες, αγωνιστές του 1821,και Πολιτικούς. Ή Ποίηση του Σολωμού και του Λευκαδίτη Βαλαωρίτη, μαζί με την απόλυτη ομορφιά της γενέθλιας γής, έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον πηγαιμό του, στο Οικουμενικό τοπίο του Πνεύματος. Ήδη από το 1902 δημοσίευσε τα πρώτα του Ποιήματα, στα περιοδικά της εποχής, τά οποία δεν τα συμπεριλαμβάνει στη συγκεντρωτική έκδοση, του Ποιητικού του έργου. Τον Αύγουστο του 1906 συναντά τη εύπορη Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, που έγινε για χρόνια η πιστή του συντρόφισσα, δίνοντάς του απλόχερα την αγάπη της ,με όλες τις τις δυνάμεις ψυχικές, πνευματικές οικονομικές. Εκτίσαν το πανέμορφο σπίτι τους, που κοσμεί συντηρημένο τη Κορινθιακή Γή, και που γίνεται και επίκεντρο της δράσης τους, στην αγαπημένη ΣΥΚΙΑ, όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του, μετά τον χωρισμό του από την Εύα ,με τη δεύτερη σύζυγό του την Άννα, μιά σπουδαία γυναίκα, που είχα τη τύχη να τη γνωρίσω, προσωπικά.

-Ο ΤΡΑΝΟΣ αυτός Ποιητής, βαθύς γνώστης της τρισχιλιόχρονης Ελληνικής Παράδοσης, λάτρης της ωραιότητας, της φίλτατης Πατρίδας, άφησε μοναδικά Πνευματικά θησαυρίσματα, με φορείς, τους Ομηρικούς, Ορφικούς, Πλατωνικούς, Αθηναϊκούς, Σπαρτιατικούς κόσμους, και χρόνους. Ή αίσθηση της ζωής κυριαρχεί αρμονικά, στους υπέροχους λυρικούς, Ορφικούς στίχους του, δεμένη με κοσμοθεωρίες, και υπερβάσεις, που έδρασαν ως εντολείς, μιας ενιαίας διαδικασίας, βασισμένης σε βιώματα, προσωπικά, και του Λαού, αλλά και στη διδαχή, και στην έρευνα, τη μελέτη, φαινομένων και αναφορών, που αφορούν την αρχή και το τέλος της υπαρκτής ζωής. Τήν ανατολή και τη δύση της.

-ΛΑΤΡΗΣ του Ελληνικού τοπίου, συνομιλητής με τον αρχαίο και νέο κόσμο, τη Λαϊκή παράδοση, με μιά ένταση, φωτιά αναφτή, θέρμανε τη ψυχή του Νεότερου Ελληνισμού, προσδιόρισε την Ελληνικότητα, και με περηφάνεια τη παρέδωσε στους Ποιητές του 30 που αποδέχθηκαν με τη σειρά τους, της Πατρίδας
τα λάθη και τα πάθη, αλλά και τα θαύματά της! Όραματιστής Μέγας της συμφιλίωσης των Ανθρώπων, κάτω από έναν γαλήνιο, κυανό ουρανό του Πλανήτη γη, όρισε σαν τόπο συνάντησης, το αρχαίο αμφικτιωνικό κέντρο των Δελφών, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα.

-Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ που είναι η ψυχή και η σκέψη του Ελληνισμού, του έδωσε το χρίσμα του Μεγάλου Ποιητή, και του Σπουδαίου Έλληνα Πατριώτη, έτσι που ταξίδεψε την Ελλάδα, έως της γης την άκρη, παίρνοντας θρυλικές διαστάσεις το όνομά του, από τα πνευματικά περάσματά του, μαζί με την αγαπημένη μου Εύα, από τους Δελφούς, στην Ολυμπία, τη Σαλαμίνα, και στα Πνευματικά κέντρα των μεγαλουπόλεων. Ή Ποίησή του σαν κραυγή, με τη μορφή του ρυθμισμένου λόγου, έφθασε σ’ όλη την Οικουμένη.

-Η Πολιτεία αδιάφορη, τον άφησε αβοήθητο, και η βύθιση από την επιφάνεια της Δελφικής ιδέας, του οράματός του, λύπησε βαθειά τον Τρανό Ποιητή. Ξαναβρήκε όμως, τον ρυθμό, την αρμονία στη ζωή του, μέσα από τη Ποίησή του, που τον ύψωσε ως του ήλου τα μέρη.

-ΈΖΗΣΕ μιά ζωή απροσκύνητη, γιομάτη έρωτα ιδιομορφία, μυστήριο και δημιουργία, με πλήρη γνώση, του προορισμού της Ποίησης, και του δικού του ρόλου ως Ποιητή, εμπνέει με τους ρωμαλαίους στίχους του, συνεπαίρνει, εμψυχώνει εκθειάζει τους Έλληνες, αγωνιστές του Αλβανικού μετώπου. Μέσα στη βαρβαρότητα της Γερμανικής Κατοχής, που σκόρπισε τον πόνο και τον θάνατο στο τόπο του, μάχεται με το σπαθί της Ποίησης στο χέρι, με ορμή, σαν μανιασμένη θάλασσα, πληρώνοντας φόρο τιμής στη δύστυχη Πατρίδα.

-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Παλαμά, η παρουσία του, και το ποίημά του-ύμνος για τον νεκρό Ποιητή, συγκλόνισε τον σκλαβωμένο, Έλληνα Λαό. Αποκαμένος ο Ποιητής μας από τη θλίψη, γι’ αυτά που βρήκαν τη Πατρίδα, μετά το τέλος του Πολέμου, Τα Δεκεμβριανά, ο αδελφοκτόνος σπαραγμός, η υπαταγή, στους μασκαρεμένους φίλους, η αδιαλλαξία, αδικαίωτος, μετέωρος, αόρατος, από τους τότε κρατούντες, στερούμενος τιμές, που δικαιούταν, φτωχός, ανύμπορος, αυτός ο Γίγαντας του Λόγου, ο Εθνικός μας Ποιητής, αναμετάξυ Σολωμού, Παλαμά, και Καβάφη, “φεύγει” μια μικρή στιγμή του ηλιογέννητου Καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1951.

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

Χάθηκε ακόμα και ο ίσκιος της,μας λέει ο Ποιητής μας.
Τη χάσαν, οι Θεοί της, και ο Ελληνισμός. Μά δεν θα ξεχαστεί
ποτέ, προστατευμένη κάτω απ’ της Μνημοσύνης τα φτερά.
Είναι η φορεσιά της φήμης της ομορφοκεντημένη, με λέξεις
μαγικές, πολύτιμες, και μαργαριταρένιες απ΄ τους τρανούς της Ποίησης, κι’ από της Ανθρωπότητος την Ιστορία!

Αγαπημένε μου Αναγνώστη,
Σ’ΑΥΤΗ τη μικρή γραφή, μετακινώντας άλλους καιρούς, κατά πως λέει ο Ποιητής, και με μπροστάρη, τον σιγανό ήχο της Μνημοσύνης, θα πάμε στη Σμύρνη, την ομορφότερη κόρη της Ελληνικής Ιωνίας. Της χαμένης για πάντα, της αλησμόνητης, της φυλαγμένης στα μέσα μέρη της καρδιάς του όπου γης Ελληνισμού, της Ιστορίας της ανθρωπότητας, έτσι που η Μάνα γή, δείχνει αλλά και κρύβει ζηλότυπα μέσα στα σπλάχνα της, τις μαρτυρίες, ότι εκεί, στη Πολιτεία του Ήλου, έζησαν και δημιούργησαν οι Έλληνες, που κάποια κακή στιγμή, ξεριζώθηκαν. Όσοι ήλθαν στην Ελλάδα, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, έφεραν μαζί τους το πολυτιμότερο. Την Ελληνική ψυχή και σκέψη, την αρχοντιά, την αξιοσύνη, τη λεβεντιά,
την ωραιότητα!

-ΘΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΟΥΜΕ άλλους καιρούς, κατά πως μας λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, που ήλθε και αυτός προσφυγόπουλο, στην Ελλάδα, που τη τίμησε, και τιμήθηκε, για να περπατήσουμε στους δρόμους και τα σοκάκια της, της όμορφης και μεγάλης, “καλεί και μεγέθει”, όπως την αναφέρουν οι επιγραφές, πρίν η πύρινη μάγισσα τη καταπιεί, και γίνει στάχτη, και την αφανίσει η μανία της Βαρβαρότητας, με αποτέλεσμα να μην έχει μείνει τίποτα να τη θυμίζει. Είναι μας λέει ο Σμυρνιός Ποιητής, “όπως αν τύχει και μπείς μια νύχτα στη Πολιτεία που σ’ ανάθρεψε, και έπειτα συθέμελα τη χάλασαν, και τη ξανάχτισαν, και παλεύεις να μετακινήσεις άλλους καιρούς, για να ξαναβρεθείς”.

ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Η ΣΜΥΡΝΗ
Γράπτές μαρτυρίες Σπουδαίων Σμυρναίων Σοφών
μάς πληροφορούν, πως κείνους τους αλλοτινούς καιρούς,
ή Τρανή Πολιτεία, φάρος μοναδικός της καθ’ ημάς Ανατολής,
Φώτιζε το τοπίο της, και του Πολιτισμού, τα νάματα τα θαύματα, της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, ίδιος ο ήλιος!
Εκεί στης ωραιότητος τη γη, Έλληνες Θεοί, Σοφοί και,
εκλεκτοί της Μούσας κατοικούσαν!

ΠΙΘΑΝΗ ΠΑΤΡΙΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ Η ΣΜΥΡΝΗ
Πιθανή Πατρίς του Ομήρου η Σμύρνη,
Αξιόπιστος μάρτυρας ό ίδιος ο παταμός Μέλης,
που τον βάφτισε, που πήρε τ’ όνομά του,
κι’ αυτός με τη σειρά του, τόν τίμησε, τον δόξασε.
Ή παράδοση μας πληροφορεί, πως εκεί,
στον μοσχοβολημένο τόπο, κάτω απ’ τη σκιά
των πανύψηλων δέντρων, δίπλα σε μια σπηλιά,
συντροφευμένος απο των πουλιών τη γλυκολαλιά,
στης Μούσας την αγκαλιά, ο Όμηρος, ο Μελησογενής,
έγραψε τον πιό Σπουδαίο Λόγο! Τήν Ιλιάδα!

ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΕ ΑΓΓΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ
Μοιάζει ή Σμύρνη με αγγείο αρχαιοελληνικό,
πλασμένο από Όλύμπιου Θεοιύ το χέρι, με αγάπη,
,ζωγραφισμένο, μ’ατόφιο μάλαμα, του Ελληνισμού
οι ομορφιές, για να μείνει, στη μνήμη του, όσο
χτυπάει καρδιά του, και όσο ζεί η Ελληνική, σκέψη
και ψυχή, στης ανθρωπότητας τον πηγαιμό.!

-Η ΣΜΥΡΝΗ ή ομορφότερη Ελληνίδα Κόρη της Ανατολής, μετράει χιλιάδες χρόνια ζωής. Χαλάστηκε, και κτίστηκε ξανά, από τους κατά καιρούς κατακτητές, Γενουάες, Ιππότες και Βαρβάρους Οθωμανούς Τούρκους. Στων τελευταίων τα χέρια, έμεινε για αιώνες, μέχρι τη μέρα, της απελευθέρωσης, από τον Ελληνικό Στρατό στις 2 Μαΐου του 2019.Μόνο που αυτό το θαύμα, κράτησε τόσο λίγο. Τρία χρόνια μετά η πανέμορφη Σμύρνη βάδισε στο πιό φρικτό μαρτύριο, έτσι που, παραδόθηκε στη μανία της φωτιάς κιάγινε στάχτη, και στης βαρβαρότητας, τη μανία. Όμως για τον όπου γης Ελληνισμό μένει ολοζώντανη, προστατετυμένη κάτω από της Μνημοσύνης τα φτερά!

[Παυλίνα Μπεχράκη]

Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου