RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙ!!!!! ΗΤΑΝ 24 ΌΚΤΩΒΡΙΟΥ τού 1963, πού ένας Σπουδαίος Έλληνας Ποιητής, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ Τιμήθηκε μέ τό ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ. Λίγους μήνες αργότερα, καί όταν παραλαμβάνει τό Βραβείο του μίλησε στά Γαλλικά, γιά τήν Ελλάδα καί τή Σπουδαία ΠΑΡΆΔΟΣΉ ΤΗΣ, ΠΟΎ ΔΈΝ ΔΙΑΚΌΠΗΚΕ ΠΟΤΕ! Ένά μικρό άπόσπασμα γιά νά περηφανευτούμε, ώς δικαιούμαστε σάν Έλληνες φίλοι μου.

-“ΑΝΗΚΩ σέ μιά μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν έχει άλλο άγαθό, παρά τόν άγώνα τού λαού,
τή θάλασσα, καί τό φώς του Ήλιου. Είναι μικρός ό Τόπος μου,
άλλά ή παράδοσή του, είναι Τεράστια, καί τό πράγμα πού
τή χαρακτηρίζει είναι ότι δέν διακόπηκε ποτέ! Ή Έλληνική γλώσσα, δέν έπαψε, ποτέ νά μιλιέται. Δέχτηκε τίς άλλοιώσεις,
πού δέχεται κάθε τί ζωντανό, άλλά δέν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αύτής τής παράδοσης, είναι
ή Δικαιοσύνη”.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ
Κάθε κουβέντα του, ήταν ζυγιασμένη, και γεμάτη, από σωστό νόημα, τόσο που σού δινε να καταλάβεις, πως δεν επιδεχόταν συζήτηση. Το γράψιμο γι’ αυτόν ήταν αλήθεια, ένας καημός, που έφτανε από πολύ μακριά κι’ από πολύ βαθιά, ένα μεράκι βουβό, που αυλάκωνε, την όψη του, και άφηνε κάτι σκοτεινό, να κατακαθίσει, όπως η άμμος από το ποτάμι, στα μεγάλα ζεστά μελαγχολικά μάτια. Ένα μόνιμο αίσθημα δυσφορίας, τον έκανε να φαίνεται δύστροπος, απρόσιτος γκρινιάρης, αλλά όλη του η γκρίνια, ήταν για την ευσυνήδητη δουλειά μέσα σε ένα κόσμο προχειρολόγων. Ειδαλειώς, αγαπούσε τους νέους, μολονότι νέος και αυτός, έψαχνε με το κερί να βρεί έναν σύντροφο, έναν αληθινό στίχο. Κι ήξερε, νά’ ναι επιεικής, όταν έκρινε ότι αυτό βοηθούσε.

-ΚΑΠΟΙΑ μέρα με κάλεσε απόγευμα στο σπίτι του. Μέσα στη ησυχία, του μικρού του γραφείου, τον θυμούμαι να ξεφυλλίζει, τα χειρόγραφά μου , και να σταματά και να ξαναγυρίζει, στα κομμάτια που του αρέσανε. Άκουγε με μεγάλη προσοχή, τις εξηγήσεις που του έδινα, και με τρόπο, με απαλότητα, με στοργή, θα μπορούσα να πώ, μού’ κανε κάθε τόσο, μερικές υποδείξεις, που είναι αλήθεια κρίμα που δεν συνεχίστηκαν αργότερα, όταν το μυαλό μου είχε πήξει, και υπήρχε θετική ελπίδα, ότι θα μπορέσω να εκτιμήσω, και να αξιοποιήσω τα διδάγματά του. Σήμερα καταλαβαίνω, ότι τις υποδείξεις εκείνες
τις είχε τις είχε αποτολμήσει, με το σταγονόμετρο, γιατί δεν ήθελε με κανένα τρόπο, να αμβλύνει την επαναστατική μου διάθεση, μολονότι διαφωνούσε στα περισσότερα σημεία, του ποιητικού μου πιστεύω. Στο τέλος ξεχώρισε, την “Επέτειο” και άρχισε να τη διαβάζει μεγαλόφωνα!

-ΗΤΑΝ κάτι παράξενο, πρωτογνώριστο, να ακούω δικά μου λόγια, στα χείλη ενός φτασμένου Ποιητή. Το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι μου, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά ,ως τη στιγμή που εκείνος, τελειώνοντας, απίθωσε το χαρτί στο τραπέζι, το χτύπησε με το χέρι του, και είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια, σχεδόν εμπιστευτικά. Είναι καλό ποίημα. Όπως κατάλαβα αργότερα μια κουβέντα του Σεφέρη όπως αυτή, ήταν ο μεγαλύτερος έπαινος, που μπορούσε, να ακούσει κανείς από το στόμα του.

Ο Σεφέρης, δεν είχε μπεί στο σχήμα της επαναστατικής ποίησης, όπως την οραματιζόμαστε, και ελπίζαμε να την επιβάλουμε, ήταν πάντως ο Ποιητής, που με το δεύτερο βιβλίο του, είχε σπάσει τα δεσμά του στίχου, και όχι μόνο, ζητούσε, να οριοθετήσει, και να αποτυπώσει, έναν καινούργιο χώρο, που θα είμαστε ευτυχείς, αν μπορούσαμε τελικά να τον προσαρτήσουμε.. Ό Σεφέρης έμελλε, να δώσει τελικά μορφή, σε μια ρευστή κατάσταση, και να αποφασίσει, για την εξέλιξη που θά’ παιρναν, τελικά, τα Λογοτεχνικά πράγματα του τόπου μας. Ή αντίθεση, ανάμεσα στη παράδοση, και στις νέες μορφές, άρχισε σιγά σιγά να αμβλύνεται, ώσπου να καταλήξει, σε μια φυσιολογική συγχώνευση και, μια καινούργια ανανεωμένη άποψη της Ελληνικότητας, είχε γεννηθεί. Ή ανακούφιση, η ιδέα, πως κάποιος που τάχει τετρακόσια αγρυπνεί, και αυτός ήταν ο Γιώργος Σεφέρης, ήτανε, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις γενέες, το νόημα του δασκάλου. Καί ο Σεφέρης πραγματικά, ήταν ο τελευταίος δάσκαλος, αφού κανείς !δεν ήλθε, ίσαμε σήμερα, να τον αντικαταστήσει.
[ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ] “ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ”

[Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]