RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Κατά πως διαβαίνει ο Ουρανός στην αιθέρα
έτσι, σαν μιά πνοή ρέει η ζωή, ρέουν οι ώρες..

“Έχουμε ανάγκη τις ιδέες και τις αξίες,
παλιές και νέες, σήμερα περισσότερο από άλλοτε,
βγαλμένες από τη μοναξιά της ύπαρξής μας
και τον φόβο, για να αναζητήσουμε
τη ρίζα του κακού. που γύρω μας βουίζει.”

“Ό ήλιος αγκαλιάζει τη γή με στοργή,
θάλασσα και στεριά δίκαια!”

“Άγκυρα σωτηρίας ή αληθινή αγάπη.!
Τί είναι όμως η αγάπη στις μέρες μας.?
Ας μη γελιόμαστε, Δέν βρίσκεται πιά
η άλήθεια στη αγάπη”

[Π.Μπ]

Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου

Φίλε Αναγνώστη
Οί ιδέες που πρεσβεύουμε, δεν είναι σχεδόν ποτέ δικές μας. Υπάρχουν πολύ πριν από εμάς, και από πολύ νωρίς τις συναντάμε, στο σπίτι μας, στο σχολείο μας στα διαβάσματά μας, στην αγωγή και τη Παιδεία μας. Μας διαποτίζουν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά δεν αμφιβάλουμε, ότι είναι κατά δικές μας.

-Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι δραματοποιούμε τα πράγματα, και ανησυχούμε, και μιλάμε για έλλειψη αξιών, και ιδεών, και ηθική κατάπτωση. Αλλά παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η ζωή κυλάει, αδιάφορη, και τίποτα καμία καταστροφή, δεν συμβαίνει ώστε να σταματήσει να υπάρχει. Παράδειγμα ο Ησίοδος, θρηνεί και οδείρεται, γιατί γεννήθηκε στο Γένος του σιδήρου, όπου οι άνθρωποι έχουν εξαχρειωθεί, και πέφτουν βροχή τα δεινά. Τότε που η αιδώς κι η νέμεσις έφυγαν για τον Όλυμπο, κρύβοντας την ωραία όψη τους, με λευκά πέπλα, για να σμίξουν με τους Αθάνατους εγκαταλείποντας τους ανθρώπους.

– Κι’ όμως οι Θεοί, δεν περιφρόνησαν, λάμπρυναν την Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι ο δυτικός Πολιτισμός περνάει κρίση. Τα φαινόμενα τα παρακμιακά, είναι εμφανή, και τα βλέπουμε παντού. Πώς έγινε και φθάσαμε ως εδώ? Λείπει η Ποίηση από τη ζωή, μας, λέει ο Ελύτης. Φταίνε πάρα πολλά, και κυρίως η απληστία που είναι η αιτία όλων των κακών. Φταίει η αλόγιστη σπατάλη των φυσικών πόρων, η μόλυνση, παρεπόμενα της άσβεστης φλόγας για κέρδος. Τά συμπτώματα πολλά, και οφείλονται στη πτώση, των αξιών και των ιδεών, που κρατούν όρθιο το Πνεύμα, και στέρεη τη ψυχή, και για να κτιστούν, έχει χυθεί ιδρώτας και αίμα, από τις προηγούμενες γενιές. Όσο πολλαπλασιάζονται και οξύνονται, τα προβλήματα, τα προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, τόσο πιο δύσκολη έχει γίνει η ζωή των τωρινών ανθρώπων, δίχως χαρά.

-Έχει γίνει συνείδηση στους σκεπτόμενους ότι κάτι δεν πάει καλά, στο πως έχει συνηθίσει πια ο άνθρωπος, να εκπαιδεύεται, και να στοχάζεται. Ό σημερινός άνθρωπος ο ευαίσθητος και στοχαστικός, έπαψε, να πιστεύει, στον πολιτισμό του, γιατί δεν είναι ευτυχισμένος, παρά τα υλικά αγαθά, που το παγκόσμιο σύστημα, τον έχει βάλει σε ένα κύκλωμα εξάρτησης, από αυτά, από το οποίο και να θέλει, δεν είναι εύκολο να βγει, αν δεν αλλάξει.

-Δυστυχώς έχουν πληθύνει πολύ τα σημάδια της παρακμής, του πολιτισμού μας, και το κακό είναι, ότι κυρίως οι νέοι, δεν ανησυχούν καθόλου, από την τροπή τον πραγμάτων, στην Πνευματική, και στη κοινωνική ζωή. Όταν ακούνε τους μεγάλους να διαμαρτύρονται, και να αγωνιούν, τους ειρωνεύονται, και τους λένε οπισθοδρομικούς, και ότι απαισιοδοξούν, και δραματοποιούν τα πράγματα. Όμως η αλήθεια είναι πως τα συμπτώματα της Πολιτιστικής κρίσης, είναι τόσο έκδηλα, που με το δίκιο μας αγωνιούμε οι σκεπτόμενοι, και ανησυχούμε, παρά την επιθυμία μας να αισιοδοξούμε. Κοινωνικός αναβρασμός, ρήγματα, και αδιαφορία στις σχέσεις, των ανθρώπων, αναρχισμός, χωρίς αιτία, ανασφάλεια, φόβος, αίσθημα ψυχικού κενού, παραίτηση από ευθύνες, και το χειρότερο αμφισβήτηση των αξιών, και των ιδεών.

Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι η καθαρή συνείδηση, αλλά και η Τέχνη, που με τα εργαλεία που διαθέτει μπορεί να διαμορφώσει τη ψυχή, να υπηρετήσει τη συνείδηση, όχι λιγότερο από την επιστήμη, μας λέει ο σοφός. Ο επιγραμματικός μου λόγος είναι σκέψεις, παρατηρήσεις, κριτικές και θεωρητικές απόψεις μου, που γεννήθηκαν, κατά τον πηγαιμό μου φίλε αναγνώστη, που τόλμησα με ταπεινότητα, να σας τις καταθέσω θαρρετά. Είναι γνώμες, κρίσεις, συμπεράσματα, για τη ζωή, τη τέχνη, τη ποίηση, την κριτική σκέψη, τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τωρινό άνθρωπό. Λόγος απλός κατανοητός και τολμώ να πω αληθινός! Ή δική μου αλήθεια, και η δική σου, σίγουρα αγαπημένε μου αναγνώστη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, έτσι που [τα λόγια μας τα έχουν πεί και άλλοι, κατά πως λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

-Καί εγώ, φίλε αναγνώστη, γράφω και τα μοιράζομαι μαζί σου, για όσα αγαπώ για τη Τέχνη του λόγου, τη Ποίηση, τη Δημιουργία, τη Κριτική σκέψη, την Αλήθεια την Ωραιότητα, τη Ψυχή, την Αγάπη, τον Έρωτα, την Ευτυχία. Τα λόγια μου, είναι καρποί, από εμπειρίες και συμπεράσματα από τη καθημερινή αντίληψη, τη πρακτική της ζωής, της δικής μου και της δική σου, όλων των ανθρώπων!

[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια