RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη

“Ή γλώσσα του Ποιητή, επισημαίνει τις μέχρι
πρίν ακατανόητες σχέσεις έως ότου οι λέξεις
που την αναπαριστούν, με το πέρασμα του χρόνου,
γίνουν σημείαναλογιών, και Ιδεών!”
[ΣΕΛΛΕϊ]

“Τό φαινόμενο της γλώσσα της Ποίησης,
δεν είναι διόλου άθροισμα μερικών λέξεων,
συμβόλων των πραγμάτων αλλά μιά ηθική δύναμη,
που η ανθρώπινη διάνοια τη κινητοποιεί,
ωσάν να υπάρχει από τα πράγματα.”
[ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ]

“Ποίηση είναι η μόνη δύναμη, εκείνη
που αφυπνίζει ανθρώπους σημαντικούς, ώστε
να προλαλέσουν, την ευεργετική αλλαγή,
στις αντιλήψεις, και τους θεσμούς.”
[Π.Μπ.]

Η ΠΟΙΗΣΗ φίλε αναγνώστη έχει ένα πολύ σπουδαίο προορισμό. Εκτός από να προσφέρει ευχαρίστηση, και συγκίνηση, με τον ρυθμό της, τη μοναδικότητά της, το όνειρο ,το μυστήριο, το πάθος, γίνεται πιό ουσιώδης, ανοίγοντας τον δρόμο στα πνευματικά θέματα, και στις ιδέες στις αξίες, τους προβληματισμούς, στους χαλεπούς καιρούς σαν τους τωρινούς, στά βάθη του είναι.

-ΑΥΤΗ η Σπουδαία, οφείλει να καλλιεργεί την ευαισθησία να οδηγεί, να παρακινεί, να παρηγορεί, να γαληνεύει, και να δίνει τη δυνατότητα, της επικοινωνίας, μεταξύ των ανθρώπων. Να απαλύνει από τα πάθη της ψυχής τους, να εξάπτει τον ηρωισμό τον Πατριωτισμό, την αγάπη ,τον έρωτα, την αφοσίωση, και όπως άλλωστε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία, έχει μεγάλη πολιτιστική αξία! Ποίηση είναι η ίδια η ζωή. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βλέπει ο άνθρωπος, να μιλάει, να αγαπάει, να υπάρχει, να αντιδρά. Ένας τρόπος, που στραμένος σ’ αυτά που συμβαίνουν στόν κόσμο, στην εποχή του, να τοποθετεί το “ΕΓΩ” μέ την Ιστορία, το “ΕΓΩ” με το “ΟΛΟΝ”. Τό “ΕΓΩ” ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη, το ιδανικό και το ανελέητο, στην Ειρήνη της ψυχής, την αντίφαση, στην ομορφιά και τη φθορά που φέρνει το πέρασμα του Χρόνου. Τό “ΕΓΩ” ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία, μιά αγωνία, ένα ατέλειωτο παραλήρημα, πότε αισιόδοξο άλλοτε Πισιόδοξο, που σηματοδοτεί προσαρμοσμένο στη κάθε εποχή.

-Η ΛΕΞΗ “Νεοτερικότητα” σημαίνει ακριβώς αυτό. Προσδιορίζει τη θέληση, του ανθρώπου, να ανήκει ολοκληρωτικά στην εποχή του. Είναι δηλαδή το τωρινό, το πρόσφατο. Έτσι ο Ποιητής είναι παρών, είναι διαχρονικός, σκέπτεται, και εκφράζεται με τέτοιο τρόπο, που να μας φαίνεται, εντελώς πρόσφατος, των ημερών μας, της εποχής μας, ή ακόμα, και πρόδρομος της εποχής μας.

-ΚΑΤΑ τη γνώμη μας, φίλε αναγνώστη, δεν υπάρχουν Κλασικοί, Ρομαντικοί, Συμβολιστές: Ρεαλιστές, Υπερρεαλιστές Ποιητές. Υπάρχουν απλά, γνήσιο Ποιητές, που με τον λόγο τους, συνθέτουν τη διαδικασία της ζωής, και τη συνεχίζουν. Μιά ζωή, που οι υπόλοιποι άνθρωποι, με αργό ρυθμό, και πολλές φορές, τυραννικά, ζούμε τη διάρκειά της, ώσπου κάποια στιγμή, όταν τελειώσει ο Χρόνος μας, να φύγουμε απροετοίμαστοι, και απαρηγόρητοι.

ΒΕΒΑΙΑ επιρροές, πάντοτε υπάρχουν, και γονιμοποιούν την έμπνευση, και τη δημιουργία. Ό Ποιητικός Λόγος, είναι η δύναμη που συγκεντρώνει μέσα της, και εκπέμπει γύρω της, ιδέες γεμάτες πάθος, για τον άνθρωπο ,και τη Φύση, ΠΡΟΣΜΕΤΡΆΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΗΧΕΊ,ΌΛΟ ΤΟ ΒΆΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΥΠΌΣΤΑΣΗΣ, μέ ένα πνεύμα, γεμάτο κατανόηση, για την εποχή και το πνεύμα της.

ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μικρή γραφή πρέπει να πούμε, πως στους σημερινούς καιρούς, δυστυχώς λείπει εντελώς, η Ποίηση που τη ζωή μας, που σημαίνει πως οι ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ, καί στη Πατρίδα της Ποίησης την Ελλάδα μας, κακά τα ψέματα, Και γι’ αυτόν τον λόγο είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει κατά πως μας πληροφορεί με τον τελευταίο πεζό του λόγο Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ” ο Νομπελίστας μας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει, γιατί η απουσία της Ποίησης, από τη ζωή μας, περιόρισε τα όρια του εσωτερικού μας κόσμου, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Σέ τι άλλο αλήθεια φίλε αναγνώστη, μπορεί να οφείλεται, το γεγονός, ότι παρ’ όλα τα επιτεύγματα, του σύγχρονου ανθρώπου, [υποδουλώνει τα στοιχεία της Φύσης, με τη Γνώση, την Επιστήμη, τη Τεχνολογία, στο απόγειο, ενώ θα έπρεπε να του ελαφρύνουν τη ζωή του και να ευτυχεί, αντίθετα δυστυχεί? Μήπως επειδή, πρόσθεσε βάρη ασήκωτα? Μήπως, γιατί ή ύλη νίκησε τη εσωτερική του συνείδηση?

ΠΑΥΛΊΝΑ ΜΠΕΧΡΆΚΗ
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια