RAP media

Γράφει η Παυλίνα Μπεχρακη

Διά χειρός ΤΩΝ Σπουδαίων Χαρακτών, Λυκούργου Κογεβίνα, Γεωργίου Μόσχου, και της Ποιητικής μου γραφής..

Ή πεθυμιά, που το απαγορευμένο γεννά. Ή φαντασία, που από τα χρόνια της νιότης με συντροφεύει, με ταξιδεύει. Τό πάθος, της συλλεκτικής, μπροστάρης του πηγαιμού μου, η δημιουργία, και η βαθιά γνώση της, που με κόπο αποκτιέται, στο στα απαγορευμένα μονοπάτια του Ιερού βουνού με πήγαν, που τα περπάτησα στα κρυφά, με ταπείνωση, λόγω της γυναικείς μου υπόστασης, που το, “Αβατον” ορίζει ως πειρασμόν. Τό χόρτασα, ατό το οδοιπορικό, σαν “αμαρτία>που δεν λησμονιέται, ομορφαίνει, χαρίζει, νεότητα, δίνει λάμψη στη μνήμη, όσο χτυπάει η καρδιά μας.

Φέγγει της Παναγιάς το Περιβόλι, η Παρθενική η Μαγευτική η Ιστορημένη, η θρυλούμενη Ιερή γή, βυθισμένη στ’ Άρχιπέλαγος, προστατευμένη από την ίδια τη Δέσποινα των Αγγέλων Παναγιά, με τη μοναδική φυσική ομορφιά, τα φαράγγια, τα δάση, τους καταρράκτες τις λιθόκτιστες Εκκλησιές, και Μονές, τις γεμάτες με ιερά θησαυρίσματα. Τις Σκήτες, τις σπηλιές, τις γιατρευτικές πηγές, τους χιλιάδες Σταυρούς, ανδροκρατούμενη, απαγορευμένη, για κάθε θηλυκό πλάσμα. Τρέχουν τ’ αμπέλια, τ’ άνθια, οι καρποί, λεύτερο των αμφιβολιών το δέντρο, φτάνει ως τη θάλασσα την ανεξάντλητη της Πίστης. Ήχοι, γλυκών φωνών “Πουλιών” που δεν ξενιτεύονται, ζουν και χαίρονται την αθώα ‘Ανοιξη, του τόπου του Ιερού, απαλλαγμένα από τον φόβο, φορτίο βαρύ της ζωής, αποφεύγουν τους επικίνδυνους θυμωμένους χειμώνες της…Απ άκρη σ’ άκρη, της ιερής γης, ακούγεται ήχος παρηγοριάς, σαν χαμηλώνουν ταπεινά της κερασιάς τα καρπερά κλωνάρια, να πουν μεσ’ της γαλήνης τη σιωπή, “ευχαριστώ”. Ή αλλοτινή κραυγή της απόγνωσης και του σπαραγμού, σβήνει και χάνεται ως την άκρια του βουνού, όπου πηγάζει, της λήθης και συγχώρεσης, το βαθύ ποτάμι. Πισωπατάει της απληστίας η νύχτα, μέσα στο θείοφέγγος, Ή αιωνιότης συντροφιά με τον γαλάνιο στοχασμό, κάνει του Ασκητή τη Σκήτη κορυφή, π’ αγγίζει τον πλατή ουρανό της Τέχνης.

Τόλμησα λοιπόν να σου το περιγράψω, προσκυνώντας την ωραιότητα και την αγιοσύνη του. Αυτή η μικρή γραφή είναι από την εισαγωγή του εικονιζόμενου Ποιητικού μου Λόγου έκδοσης 1919. Η Ποιητική γραφή, του βιβλίου συντροφεύεται, από τα θαυμαστά χαρακτικά έργα, των δύο χαρακτών, που ανήκουν στη Συλλογή Μπεχράκη μας, και είναι μια μαρτυρία δια χειρός τής Τέχνης, που από σήμερα, και μέσα στις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, θα σε συντροφέψει από αυτόν τον φιλόξενο χώρο.
Μά αγάπη
[Παυλίνα Μπεχράκη]

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ φίλε Αναγνώστη, κατά τον Μεγάλο Έλληνα ζωγράφο, αγιογράφο, πεζογράφο, δάσκαλο του Γένους μας, έγραψε τόσα και άλλα τόσα, ως μελετητής, της Βυζαντινής και μεταβυζαντινής Τέχνης, για το Άγιο Όρος, Σας παραθέτω ένα μικρό μέρος της γραφής του. “Είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, μοναδικός σε όλο τον Κόσμο. Ό,τι και να πούμε, ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς να παραστήσει, το τι αισθήματα προκαλεί, αυτό το παράξενο βουνό, ο Γέρο-Άθωνας, που ξεπετιέται ολόϊσια μέσα από τη θάλασσα, και φτάνει στα σύννεφα. Το ζώνει πέλαγος άγριο και τρικυμισμένο, μα απάνω στο Όρος, το κάθε τι είναι ήμερο και αγιασμένο.

– Τα δάση του, μοσχοβολάνε σαν εκκλησιά, από τις μυραίνες, από τις δάφνες, και από κάθθε λογής μυρωδάτο λουλούδι. Μέσα στα βαθιά φαράγγια του, που δεν τα φτάνει ο ήλιος, ακούς να βουίζουν τα νερά, παγωμένα, δίχως να τα βλέπεις, γιατί είναι κρυμμένα μέσα στα πυκνά δέντρα, και στις μπερδεμένες περικοκλάδες. Εκεί μέσα βασιλεύει μυστήριο, που δεν ταράει κανένας. Τή αυγή σε ξυπνάνε τα αηδόνια, πλήθος γλυκές φωνές, που λες πως δεν βρίσκεσαι επάνω στη γή, αλλά στον Παράδεισο. Τά μουλάρια δεν κλωτσάνε, ακόμα κι οι σκορπιοί, και τα φίδια δεν δαγκώνουνε σ’ αυτό το Θεοσκέπαστο βουνό……”

– Τόσο πολύ εξιδανίκευε το Άγιον Όρος; ο Φώτης Κόντογλου, και έγραψε τόσα πολλά, και ζωγράφιζε, όλο ζωγράφιζε, επηρεασμένος, από τη Βυζαντινή και μεταβυζαντινή Τέχνη…………..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ